Van obesitas naar marathonloper – het verhaal van Antsy

“Vóór mijn eerste zwangerschap was ik altijd sportief,” vertelt Antsy. “Maar tijdens die zwangerschap kwam ik veertig kilo aan. En ik begreep niet waarom. Ik at gezond, zeker niet voor twee.”

Daarna begon een lange periode van jojoën: crashdiëten, shakes, begeleiding van een diëtist. “Ik viel steeds af, maar nooit blijvend. Ik bleef steken op 1600 calorieën per dag en mijn lichaam deed niks meer. Het was zó frustrerend.”

Pas jaren later, na een DNA-test, viel voor haar een puzzelstukje op zijn plek. “Daaruit bleek dat ik genetisch een verhoogde kans heb op obesitas. Dat gaf me rust: het lag niet alleen aan mijn leefstijl. Daardoor kon ik hulp beter accepteren.”

Ze meldde zich aan bij het CON. “Op dat moment wist ik: ik wil geen tijdelijk dieet meer. Ik wil mijn gezondheid terug. Het voelde als een opluchting.”

Tijdens de eerste leefstijlbijeenkomst moest ze haar doelen opschrijven.“Ik schreef dat ik me weer fit wilde voelen, energie wilde krijgen, en… ooit 5 kilometer wilde kunnen hardlopen.”

Ze lacht: “Dat ik binnen een half jaar een halve marathon zou lopen? Dat had ik nóóit kunnen bedenken.”

Het werd de Slachtemarathon, de eerste van acht.

De operatie viel haar enorm mee.“Twee weken later stond ik alweer buiten te hardlopen. Vanaf dat moment ging het alleen maar vooruit.”

Maar de buitenwereld wist weinig van haar traject. “Veel mensen denken dat ik puur door sporten zoveel ben afgevallen. Dat komt door het stigma: dat je de makkelijke weg kiest. Terwijl ik juist wéét dat ik discipline heb. Dat laat ik elke dag zien in mijn sport. Maar het voelde ook kwetsbaar om te vertellen dat ik een gastric bypass heb gehad.”

Na haar halve marathons besloot ze een nieuwe uitdaging aan te gaan: de Marathon van Rotterdam.

“Ik had gehoord dat je in het Kralingse Bos de man met de hamer tegenkomt, maar die kwam maar niet. Ik liep zo heerlijk. Toen ik over de finish kwam dacht ik: ik kan nog wel even door.”

Daarna volgden meer dromen. “Eigenlijk wilde ik mijn tweede marathon lopen in New York, maar vlak daarvoor werd ik opgenomen en moest mijn galblaas eruit. Dat was even slikken, maar New York wacht wel. Ik ga er sowieso heen.”

En ze loopt niet alleen voor zichzelf: “Ik loop mijn marathons voor KiKa. Dat geeft mijn gezondheid een doel. Het maakt elk begin van een training lichter en elke finish waardevoller. Het geeft me zingeving: dat ik iets goeds kan doen met iets waar ik van houd.”

Ze begon dit jaar ook met triathlons.“Mijn volgende doel is een halve triathlon. Als ik dat zeg denk ik zelf ook: jeetje, dit ben ik gewoon.”

“Ik dacht altijd dat ik gelukkig was. En dat was ik ook, op mijn manier. Maar nu voel ik me zó veel beter, fysiek én mentaal. Ik wist niet dat dit óók bestond. Dit is echt next level.”

Ook in haar werk merkt ze het verschil. “Ik sta vaak voor de klas. Als ik nu video’s van mezelf zie, zie ik iemand die rechter staat, meer aanwezig is, extraverter. Ik voel me zekerder en sterker.”

Door haar eigen transformatie ontstond nóg iets nieuws: runningtherapie.“Ik wilde mijn liefde voor hardlopen combineren met mijn achtergrond als hulpverlener.”

Ze begon haar eigen praktijk: Kompassie Runningtherapie.“Ik begeleid mensen die hun lichaam weer willen vertrouwen. Dat vind ik misschien nog wel het mooiste: mensen helpen ontdekken dat ze veel meer kunnen dan ze denken.”